ჯავახეთის ექსპედიცია 2011

ზაფხულში გადაწელილი ჯიპას უკვე მოსაბეზრებელი ლექციები ჯოკრის თამაშითა და მეგობრების ერთად ყოფნით როგორც იქნა, დავამთავრე. ჯიპას გარდა საქმე სხვაც ბევრი მქონდა: სააგენტო თავისი სტატიებით, გაურკვეველი გრანტი, რომელიც მე და ქეთომ ბესოს დახმარების მიუხედავად ჯერჯერობით მაინც ვერ გავარკვიეთ, ჩემი დის თურქეთში გამგზავრება, ექსპედიციისთვის მომზადება და ა.შ.

საქმეების ასე თუ ისე მოგვარებისა და ზურგჩანთის ყიდვის შემდეგ - რასაც თავისი ისტორია აქვს - ბოლოს და ბოლოს სადგურამდე მივაღწიე. მარშუტკაში დემესთან და ირინასთან ერთად ნახევარსაათიანი ყურყუტის შემდეგ კი როგორც იქნა, ჯავახეთში წავედით.

ჩანთა, რომელიც 60 ლარი ღირდა, 40 ლარად ვიყიდე. ,,საწყალ“ გამყიდველს ავეტუზე. ავეტუზე და მანამდე არ მოვეშვი, სანამ ჩანთა თავისი ნებით არ ჩამოხსნა და ზურგზეც თავისი ხელით არ ამკიდა. ამჯერად თავის მოსაწყლება და სავაჭრო ტყუილების გამოგონება არ დამჭირვებია. საფულეში ნამდვილად 40 ლარი მქონდა.

სწორედ ამიტომ, ჩანთის ისტორიამ რეკორდი მოხსნა და ჩემი საბაზრო-სავაჭრო მიღწევების სიაში ღირსეულად პირველი ადგილი დაიკავა.

მას შემდეგ, რაც ჩემ წინ მჯდომ ძიას ფანჯარა ავაწევინე და თმების უშედეგო სწორება წარსულს ჩავაბარე, თამამად შემიძლია ვთქვა - შესანიშნავად ვიმგზავრე. ირინა მთელი გზა წიგნს კითხულობდა, მე და დემე ხან რას ვთამაშობდით და ხან რას. ლაპარაკიც საკმაოდ ხმამაღლა, ალაგ-ალაგ წამოყვირებებით გამოგვდიოდა. ამის გამო მძღოლი წარამარა უკან იხედებოდა და გული მისკდებოდა, სადმე არ ავკაპოტებულიყავით.

ახალქალაქში ღამე ჩავედით. გზა ადვილად გავიკვლიეთ. პანსიონთან მისულები ,,სულიერების აივნიდან“ შეგვნიშნეს და კარი გაგვიღეს. შესვლისთანავე ჩალისფერ თუ მსგავსფერთმიანი გოგონა შეგვეგება. როგორც რამდენიმე წუთში გავარკვიე, ეს ფორუმელი ნუცა იყო. ექსპედიციელებიდან ზოგი ნაცნობი აღმოჩნდა. უცნობიც ბევრი იყო, თუმცა ეს უცნობობა მხოლოდ რამდენიმე წუთს გაგრძელდა.

ექსპედიციაში ჩამოსვლამდე უკვე ვიცოდი, წელს დედაოების ნაცვლად ჩვენთან მამაო დარჩებოდა. ვფიქრობდი, შარშანდელთან შედარებით სიმკაცრე იქნებოდა, მაგრამ შევცდი. არა სიმკაცრეც იყო, თუმცა ამას სიმკაცრეს კი არა, უფრო დისციპლინას დავარქმევდი.

მამა ალექსანდრე

მამა ალექსანდრე ძველი ექსპედიციელია. საერო ცხოვრების დატოვების შესახებ გადაწყვეტილება მოულოდნელად, ახალქალაქში გატარებული ერთი თვის შემდეგ მიიღო. როგორც თავად ამბობს, სამღვდელო ცხოვრება ძალიან რთულია. მიუხედავად ამისა, იმდენად ბედნიერია, რომ საერო ცხოვრების დატოვება ერთხელაც არ უნანია.

მისმა საუბრებმა ბევრ რამეზე ჩამაფიქრა. ბევრ კითხვაზე პასუხი მაპოვნინა და ბევრი კარგი საქმეც გადამაწყვეტინა. პირველი აღსარებაც მამა ალექსანდრეს ჩავაბარე. მისი დარიგებიდან ყველაზე მეტად ეს ნათქვამი დამამახსოვრდა, როცა რამის გაკეთებას დააპირებთ, ჯერ დაფიქრდით, თქვენი მოქმედება ღმერთს მოეწონება თუ არა და მხოლოდ ამის შემდეგ გადადგით ნაბიჯიო.

ისევე როგორც შარშან, წელსაც იგივე გრძნობა მქონდა. მეგონა, ექსპედიციაში ერთ კვირასაც ვერ გავძლებდი, თუმცა წინა წლის გამოცდილებიდან გამომდინარე უბრალოდ დროს მივენდე, სიტუაციას ავყევი და არც თუ ტყუილად.

განბანვა და ექსკურსია თავკვეთულაზე

სიზმარში რას ვხედავდი, აღარ მახსოვს. ვიცი მხოლოდ ის, რომ რაღაც კარგი უნდა მენახა. კარგი მანამდე მაინც, სანამ ზარს დარეკდნენ. გამოღვიძებულს ისეთი გრძნობა მქონდა, აი სკოლაში მიმავალს ზარის ხმა შორიდან რო შემომესმებოდა ხოლმე და ვხვდებოდი, გაკვეთილი იწყებოდა. მასწავლებელს დაგვიანება არ უყვარდა, ამიტომ ამ შორეულ ხმაზე უცნაურად მბურძგლავდა და ფეხებიც უკან მრჩებოდა.

ასე დამემართა ახლაც. უცნაურად გამომეღვიძა. ლოგინიდან გადმოწეული ფეხიც საეჭვოდ მალე შეეხო იატაკს. იმის გამო, რომ ფეხის გადმოწევის სისწრაფე ცოტა სხვა სიმაღლისთვის მქონდა გათვლილი, იატაკთან შეხება მტკივნეული აღმოჩნდა. ტკივილმა პარალონი და პარალონზე წოლა გამახსენა. გამახსენა ისიც, რომ ასე წოლა ორი ექსპედიციელის წასვლამდე მომიწევდა. მერე კი ორ სართულიანი ლოგინის მეორე სართულზე გადავბარგდებოდი. ამის გახსენებაზე იატაკთან შეხების ,,სასიამოვნო გრძნობა“ მეორე სართულიდან გადმოვარდნის ,,სიამოვნებას“ შევადარე და პარალონზე წოლა ამჯერად გულწრფელად დავაფასე.

ექსპედიციელების გამოსაღვიძებლად დარეკილი ზარის მიუხედავად ჩემი თანამობინადრეები ძილს მშვიდად განაგრძობდნენ, მეც ავდექი და ძილი განვაგრძე. თუმცა, ვინ გვაცალა, კარზე ატეხილმა ბრახა-ბრუხმა იძულებულები გაგვხადა სასწრაფოდ ავმდგარიყავით.

ლოცვის შემდეგ მარშუტკებში გავნაწილდით და თავკვეთულაზე ნახევრად ძილბურანში მყოფები წავმარშუტკდით.

თავკვეთულაში ჩასვლამდე კი...

ნუცა

ადამიანი, რომელსაც ერთი შეხედვით სხვების აზრი არ აინტერესებს, არის საკმაოდ კომუნიკაბელური, მხიარული, უყვარს ლექსები და კუსტურიცა. მართალია ასაკი არ ეტყობა, მარა ექსპედიციელებს რა გამოეპარებათ. გაიგეს, 27 წლისააო და ნუცა ბებო შეარქვეს. მოგვიანებით ნუცა ბებოს კუსტურიცა დაემატა და ასე შეგვრჩა ექსპედიციაში ნუცა ბებო კუსტურიცა.

ნუცას ექსპედიციამდეც ვიცნობდი, მაგრამ მხოლოდ ფორუმიდან, ნიკით კატო-სტროფა. მოკლედ, რეალურმა ნუცამ ვირტუალურ კატო-სტროფას აჯობა და ღირსეულად დაიკავა ადგილი სიაში, რომელშიც მხოლოდ უცნაურ და გამორჩეულ ადამიანებს ,,ვაწევრიანებ“

დემე

დემე ძალიან მხიარულია. ლაპარაკის დროს უცნაურ შესვენებებს აკეთებს. ნებისმიერი სიტყვის თქმა შეუძლია, ოღონდ უკუღმა და ყოველთვის ისეთი სერიოზული სახით გატყუებს, შესაძლოა ჩემსავით ,,შარში“ გაყოთ თავი. მაგალითად, სერიოზული სახით გეტყვით, რომ ბორჯომი ადრე გვარი ყოფილა. თქვენც დაეთანხმებით და მხოლოდ იმიტომ რომ, ასეთი წვრილმანების უცოდინარი არ გამოჩნდეთ, ეტყვით, ეგ ყველაფერი ვიციო. დემე კი დახუჭავს თვალებს, თავს გააქნევს და გეტყვით, რა ბოთე ხარ, რა ბორჯომი, რის ბორჯომიო.

ირაკლი

ჩვენი პატარა ოპერატორი. ირაკლი ბარალეთიდანაა და სწორედ იმ პანსიონში სწავლობს, სადაც წელს ექსპედიციელები ვცხოვრობდით. ვიდეომონტაჟიც აქ ისწავლა. ძალიან უყვარს მანქანები. გვაცინებდა, პატარა ტირილს რო დავიწყებდი მანქანაში მსვავდნენ, ქოქავდნენ და მაშინვე ვჩუმდებოდი ხოლმეო.

ფენი ჩემ გარდა კიდე ვინმეს თუ ,,უყვარდა“, თანაც ბიჭს, რას წარმოვიდგენდი. თითქმის ყოველ დილით მოდიოდა ირაკლი ჩვენს ოთახში და თმებს გვასწორებინებდა. სხვათაშორის ირაკლი ჩემი ტელეფონის უახლოესი მეგობარია. გაუჭირდებოდა თუ არა რამე, ირაკლი ეხმარებოდა. სამაგიეროდ, ყველა მესიჯი თითქმის ზეპირად იცოდა.

ხატია

ხატიას მგონი უკვე ყველა იცნობთ. ხატია ჩემი დაიტოა, მე კი მისი მაიტო. მაიტო სწორედ ხატიამ შემარქვა და შესაბამისად, ჩემი ბლოგის სახელწოდების ავტორი ხატიაა. ისე დემემ ახალი სახელები მოგვიფიქრა - ხაიკო და მატია. უცნაურია, მარა ჩვენ მოგვწონს.

ხატია სულ გრძელი თმებით მახსოვს. თევზის კუდი აკლია, თორე ქალთევზას ჰგავს. ხშირად იბუტება, უყვარს ტირილი, თუმცა ხასიათზე მოსვლა მალევე ეხერხება. მოკლედ, ხატია ისეთი მეგობარია, როგორზეც ბევრი, ძალიან ბევრი იოცნებებდა.

აქვე ლადო ასათიანი მიხედვით:

,,ხომ კარგია ეს ჩემი მეგობარი ხატია, ხოდა მე უფრო კარგი ხატია სულაც აღარ მინდა.“

ამასობაში თავკვეთულაშიც მივედით. შედარებით დაბალი ფონი მოვძებნეთ და მტკვარს შევბედეთ. შორიდან ყველაფერი მარტივი ჩანს, მაგრამ მდინარის შუაში მისულებმა ტალღებს რო გავუშტერეთ თვალი, ვეღარ გავიგეთ, ტალღები მიდიოდნენ და ჩვენ ვიდექით, თუ ჩვენ მივდიოდით და ტალღები იდგნენ. საბოლოოდ ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიარა, საჭმელიც დაუსველებლად გადავიტანეთ და ჩვენც ყოველგვარი გართულებების გარეშე გადავედით.

თავკვეთულა - იოანე ნათლისმცემლის თავისკვეთის სახელობის კლდეში გამოკვეთილი ტაძარი უცხო თვალისთვის შეუმჩნეველია. ეკლესიაში შესასვლელად პატარა გვირაბია გამოკვეთილი. ეკლესიაში წირვა აღვავლინეთ, ვილოცეთ და გარეთ გამოსულებმა მინდორზევე ვიტრაპეზეთ. მერე ექსპედიციის გუნდის შესრულებით სიმღერები მოვისმინეთ და განსაბანად ისევ მდინარესთან მოვგროვდით. აქ კი დიდი განსაცდელი მელოდა. წყალში ჩაყურყუმელავების ხომ მეშინოდა, მაგრამ გასწორებული თმების ბედი უფრო მაღელვებდა. წუწუნმა მაინც არ მიშველა. მამა ალექსანდრემ მდინარეში გემრიელად მაყურყუმელავა. წყლიდან ამოსულმა პირველი რაც გავაკეთე ის იყო, რომ თავზე წავიშინე ხელი და საცოდავად წამოვიკნავლე, ჩემი თმები-მეთქი. მერე დამცინოდნენ, ,,რადიოზე დაყენებული“ თმები დაგიშალეთ თუ არაო.

ახალქალაქში დაბრუნების შემდეგ რამდენ ხანს გვეძინა, აღარც მახსოვს, მაგრამ რამ გამაღვიძა ეგ არასდროს დამავიწყდება. თეა მირეკავდა, თინამ ქულა არ დაგიწერა და საგანი ჩაგივარდაო. გული დამწყდა, მარა ჩემი ბრალი იყო. კოლოქვიუმზე არ მივედი, რომელიღაც დავალებაც არ გადავუგზავნე და ვიცი, ქულები დამაკლდებოდა. თუმცა ეგაც არაფერი. ბოლოსდაბოლოს ყველაფრის გამოსწორება შეიძლება.