რა ვიცი

დედა ნატოს ლექსმა გამახსენა და მივხვდი, რომ მიუხედავად ,,ყოველდღიური გადავიწყებებისა“, ძალიან მენატრება. ხანდახან, მეეჭვება კიდეც, რომ ბოლოს შვიდი წლის წინ ვნახე და მას მერე უბრალოდ, არ მყავს ისეთი ვიღაც, ვისაც დედას დავუძახებ, ვისაც ვთხოვ, რომ ძალიან მშია და მისი გაკეთებული საჭმელი ყველაფერს მირჩევნია, ვისაც ჩემი პრობლემების შესახებ მოვუყვები, ან არ მოვუყვები და უსიტყვოდაც გამიგებს.

შვიდი წლის წინ, როცა სკოლიდან დავბრუნდი და დედა სახლში არ დამხვდა, მაშინ მივხვდი, რას გრძნობდა ჩემი კლასელი პირველ კლასში, როცა დიდხანს ხმას არ გვცემდა და გაკვეთილების დამთავრებისთანავე სახლში გარბოდა.

შვიდი წელია, მე და ჩემი და თითქმის მარტო ვცხოვრობთ. დედის მაგივრობასაც ნატალი მიწევს და ხშირად მამისაც. ამიტომ ხშირად ისეც ხდება, რომ როცა სადმე წასვლა მინდა, ნებართვას ნატალისგან ვიღებ. მართალია, ხშირად არ ვუჯერებ და მაინც იმას ვაკეთებ, რაც მინდა, მაგრამ მის წყენინებას მაინც ვერიდები ხოლმე.

მეგობრებიც ძალიან მიადვილებენ ცხოვრებას, მაგრამ ბოლო დროს რაღაც ,,აურიეს“. ძალიან უბრალო რაღაცები სწყინთ. ყველაზე მეტად მაინც ირაკლის საქციელმა დამწყვიტა გული. წყენა მართლა მალე მავიწყდება, მარა მიკვირს ზოგს წყენის გულში ჩადება როგორ შეუძლია. ან როგორ შეუძლია, უბრალო მიზეზის გამო ,,გამოაცხადოს“ მეწყინა, არ გელაპარაკები და ახლა რაც გინდა ის გიქნიაო.

ხოდა, მეგობრები თუ მარტო იმისთვის არსებობენ, რომ უბრალო რაღაც ეწყინოთ, ძალიან კი არ მინდა ამის თქმა, მაგრამ ასეთი მეგობრები საერთოდ არ მჭირდებიან.

აბდა-უბდა პოსტია, მარა აბდა-უბდა განწყობაზე ვარ და აი, მართლა მაგრად მკიდია....